Rustan's: Sh*t. Ang mahal

Swerte talaga ako sa mga raffle-raffle na yan. In fact, kahit hindi naman ako present, nabubunot pa rin ang pangalan ko. Kahapon, three (3) times ako nabunot sa raffle. Isa sa mga napanalunan ko ay Rustan's Gift Certificate worth PhP 500.00. Pwede na. :-)

At dahil wala naman malapit na Rustan's sa Bagong Silang, sumibat na lang ako sa office (Makati) para pumunta sa Rustan's (Makati din) at magamit na ang GC. Alam ko naman na mall ang Rustan's.  Gusto ko sana bumili ng pink na polo shirt o kaya jacket o kaya ng wine na pang-regalo sa barkada ko. Akala ko, masa ang Rustan's like SM ya know. :-) Lalo pa na-affirm ang ka-engengan na ito dahil and Rustan's ay pinagigitnaan ng mga Glorietta chorva.

Enter the entrance of Rustan's. Hmmm.... amoy mabango. Hindi amoy C.R. Amoy mayaman. At ang Christmas decor na usa, ang taray. May vest na kulay ginto. Kinabahan tuloy ako bigla. Pero ang mga salesman, hmmm... pwede. Oops. Understatement. Pwedeng pwede (Napaghahalatang zero kimbol pa din 'til now)

Siyempre, dahil PhP 500.00 lang ang GC ko at ayaw ko naman mag-labas pa ng pera, dun muna ako tumingin sa mga mukhang mura lang.

T-shirt (na ubod ng nipis ang tela, babakat ang utong at taghiyawat mo sa likod) = PhP 1,250.00

BOOM! Nanlamig ako. Hahahaha. Muntik na ako mag-pass out. Nag-escalator muna ako. Syete. Ang mga mamimili, burgis. Potek. Napasubo ata ako a. Walang gustong imistima sa akin. Suot ko pa naman ang nalapastangan kong striped sneakers. Teka, sneakers na lang bibilihin ko.

Lakad, lakad... Hindi na yung style yung tinitignan ko. Dumidiretso na ako sa presyo. May PhP 3,500, may PhP 4,100.00. Sumuko na ako. Escalator ulit. Tingin tingin. Feeling ko, namumutla na ako. Haha. :-))

Habang halos tulala, tumambad sa aking harap ang sapatos na ito:

Pwede. White. Green na sintas. Malambot na sole (internal) pero matigas yung swelas. Elegante. Nice talaga. Pero bigla ko naalala, PhP 500.00 lang pala GC ko. May I check the presyo nga...charan:

Sige na. Kahit labag sa loob ko. Dinagdagan ko na lang. Tsktsk...

O Rustan's, muntik mo na ako mapatay. Ang mahal mo putang ina mo. :-))

Shenglot. Haist. :-/

Minsan lang talaga ako uminom ng alak. Sa minsan na yun, madalas, beer pa. Pero kagabi, iba. Napainom ako ng "hard" (the Bar) at beer. Sabay. Tsktsk...Ang epekto sa akin ng beer, jerbs. Automatic yown. 'Pag hard naman, suka. Pero since pinagsabay sila, jerbs at suka ang inabot ko. Grabe. Parang 'di na ako makagulapay. Para akong may diarrhea. LOL.

Sila mga kainuman ko kagabi. Batchmates ko sila nung elementary at highschool, except yung naka-white. Nakalimutan ko na name niya eh. Pero siya supposedly ang alay/sakripisyo/boytoy ni Jim (yung napapanot na) para sa akin. Hahaha. Pero dahil nga 17 years old pa lang, natakot ang lola niyo. Hahaha... Kahit walang nangyari, eye candy pa din. :-)

Nakahabol din yung isa sa mga pinagpantasyahan ng mga beki nung elementary days namin, si Mardi. Di ko naman siya naging crush. Sakto lang. Pero natuwa naman ako kagabi nung dumating siya. Parang ang bait bait niya kasi sa akin. Sa amin, in general. Kung 'di sana siya ganun kabait kagabi, eh 'di sana siya na lang noche buena namin. Hahaha... (read: nakonsensiya)

Kung ako, nakonsensiya, eto walang hiya. Howmaygawd talaga si Jonel. :-))

Ah-ah...not my striped sneakers! :-P

I woke up today at around 5:30 A.M. If I were a student, this is a miracle. I would have been in my class earlier by an hour or two. But I'm not anymore no matter how bad I want to stay in that phase. Huhu...

Now is different because I have to wake up during such un-holy hour and prepare myself for work. I live in some slum place in Caloocan City and my office is in Makati.

Today is different. Instead of wearing my pain-in-the-sole pair of leather shoes, I chose to wear my God-given striped sneakers. Our office temporarily suspended the implementation of its bullsh*t office uniform policy. Speak of being considerate this Christmas huh! :-)

But since I woke up late, I have to ride the oh so famous MRT. Kung away ang hanap mo sa umaga, sumakay ka sa MRT. As I entered the Quezon Avenue station, there's just lots of "zombie" (a term I used for any selfish shit who, after hurting you, just stare at you blankly as If nothing happens grrrrrrr) and I know that this is gonna be rock and roll. Push and pull. Grab and slap. Live or die. You see, I am fully aware that I am risking my life riding MRT. But I never really expected that my shoes...my pair of striped sneakers, would be stepped on several times by some random zombies. And just to give you an idea of how severe my striped sneakers turned into, here's a picture of the poor little thing (photo taken when I'm already in the office):

This is bad. Reald bad. I almost passed out (napa-OA? lol). And hell, I could not even look at it because there's barely some space to move my head down. Eh pano kung nakatapak ng tae o gasolina yung mga nakatapak sa striped sneakers ko? Shit.

One of the culprits is just in front of me. I'm holding on the stainless dirty handrails (?) and the zombie was holding on to nothing. The spineless zombie's just leaning on me. 

This is it. I'm getting really super owver mad. I have to get even. I wrapped my chest with my arms forming two pointed arcs joined together as I turn sideways. This is my weapon. Haha! I turned sideways such that my weapon is now against his back near torso. I thrust the weapon further to his body even If Ate "inertia" isn't telling me to do so. This time, walang ka-manyakan ang aking pagdikit sa katawan niya. Puro puot, galit, pagsusumamo, paghihignati. And I knew I'm doing a good job when he whisphered: "aray, masakit". BOOM! BOOM BOOM POW! Hahaha... Gusto ko tumambling. Pero dahil walang space, I just shrugged my shoulders which I think added to the insult and pain I'm causing him. And then he again mouthed: "pare, masakit nga". This time, he looked very uncomfortable and in real pain. Kaya pla, my weapon is almost pinching his chest na. Haha! Pero hindi ako nagpadala sa awa. "Kung ayaw mo masaktan, mag-Taxi ka!". His face turned red. He was humiliated. I know. Medyo umispasyo yung mga katabi namin. May tensyon. I was expecting some ganting hirit, pero wala. Lupa. Loser. Dead air. Tapos bumukas yung pinto ng MRT. Ortigas station na. Bumaba siya. Nakayuko. Nahihiya ata.

At ako, kebs lang. Tingin sa kaliwa, sa kanan, sa baba. Nakita ko na ang kalunus-lunos na kalagayan ng striped sneakers ko. Pero napangiti lang ako. Kasi, Naiganti ko na siya. Haha!

Toroy noh? :-))

Ako na...ako na ang...Wedding singer? Huwaaat?

My sister (also a wanna-be singer) texted me two (2) weeks ago with this message: "Kakanta ka daw sa kasal ni x x x (best friend niya). Ang kakantahin mo daw yung OST sa Lobo ni Angel at Piolo."

Damn it. Im doomed.

First, hindi ako nanonood ng Lobo. kaya 'di ko alam yung kanta. Second, bihira ako kumanta sa harap ng madaming tao (Twice lang sa buong buhay ko. Ung una, christmas concert sa park at wala ako takas dahil bagong member ako ng org ko sa U.P. Ung second, singing competition. Wala na ibang choice na magre-represent sa org, ako na lang.Talo naman. Tsktsk!)

Pwede ako tumanggi. Pero hindi. Magagalit ang soul sister ko. Baka 'di na ako pwede maka-rampa sa bahay nila sa Pangasinan. Ok na. Kakanta na ako. (Napa-OA yung title ng entry na ito. Wedding singer, eh 1 song lang naman yung part ko dun sa reception. lol)
Kailangan ko maghanda.

Nakapag-download na ako ng mp3 ng kanta (ang title pala, Ikaw ang Aking Pangarap by Martin Nievera).

Nakapag-download na rin ako ng minus one sa youtube.

Pinanood ko na via youtube halos lahat ng mga kumanta ng kantang yun. (Perfect ang version ni Jed at Sarah, by the way)

After all these preparations, ang masasabi ko lang, ANG HIRAAAAP NG KANTA! :-(


Actually, i tried to sing and record the song last night. Eto ang result (paki-click na lang ung "Unang Subok" hihihihi).Pero hindi pa rin ako satisfied.Kailangan pa ng praktis. More praktis. Hahaaay...

Unang Subok

Ilang Tips:

Sabi ng nanay ko, kailangan ko mag-praktis gamit ang mic.  Iba daw kasi. (read: videoke time! partey na 'to)

Sabi din ng nanay ko, mahirap daw kumanta sa umaga. Kaya dapat, umaga ako mag-praktis. (Patay)

Actually, marami pang sinabi ang nanay ko. Very stage mother. Hahaha...

Primera Entrada (Rawr!) :-))

I am following few friends who actively blog about almost anything (read: tsismoso). They've been trying to convince me to blog but I find it more enjoyable to read than to write blogs, myself. I really don't think that I'm gonna be a good blogger. I write office memos and reports everyday but blogging....hahaaay...sige na nga. Let me give it a try. :-)

So anong possible topics ng mga blogs ko?

Ewan...Kahit ano na lang siguro. 'Di naman bawal eh. :-))

So bakit may Q&A ako sa sarili ko?

Ewan din (at sumagot pa ampota)

:-)